uçurtmam kaçtı..

masmavi gökte, bulutların arasında özgürce salınan ve yalnızca bana ait olan uçurtmamdın siyah ve beyaz.. elimden kaçırdım seni.. çılgınca dans ederken havada, ardından döktüğüm gözyaşlarıma aldırmadın hiç.. dönüp bakmadın yüzüme, gözlerime.. hani fazlaca ağlarsın da gözyaşı bezlerin kurur ya; aksine öylesine geniş ki yüreğim, benim göz pınarlarım hiç kurumadı! düştüğünü hayal ettiğim yere doğru koştum.. koşarken bağırdım, küfrettim hedefsizce.. neden herkes birer birer kopuyordu benden! ah ellerimin sahibi, sen bile benle olmayı göze alamadın..


hayat boşluğunda savrulan uzay mekiği miyim ben? o halde kapsülümü bırakmak istemiyorum kanlı ellere.. bilmediğim yaşantıları bombalamaya gönderilen savaş uçağı mıyım? o halde güdümlü füzelerim bana kalsın.. iki yüzlü insanların üstünde eğleşen bulut ben miyim? o halde yağmur damlalarım akmasın yüzlere..


karşı tepelerin ardından doğan güneş ısıtıyor midemi, kurak.. bu beklenmedik bulantı neyin habercisi? sen misin gülümseyen en güzel gülüşlerle? fakat.. hayır, değişmişsin sen.. sevdiğinin değişmesi ne boktan! ben yokum sende.. eskisi gibi bak bana.. terli cesaretinle sev ellerimi.. neler değiştirdi seni? ne kadar masumdun oysa! olacağı buyduysa neden kaçtın ki ellerimden!