aşiyan

güneşi batırırcasına yavaş,
yokuş aşağı koşarcasına sabırsız,
bulutlara uçarcasına istekli
bir ruh halidir yaşadığım..
harflerin mürekkep kokulu karanlıklarından sıyrılıp
o günün aşiyan papatyalarını,
o günün kelimesiz papatyalarını,
o günün beyaz papatyalarını,
ve o papatyalar kadar beyaz, gülümseyen çehreni anımsarım..
bu anımsayış, bakışın kelimeleri dağıtması gibi
dağıtır toz bulutlarını aramızda yuvalanan,
ve fotoğrafımda görünmeyen gözlerin görünür olurlar..
benliğin sınırlı dünyasından kurtulur gibi
yazılarımdan kurtulup imgelemime düşerler..
bundan mütevellit, nerden bakarsam bakayım
her cümlede bir çift göz görürüm,
her noktada bir insan!