düşler ülkesinde iki çocuk ayakkabısıydık
sen sağ ben selamet
yaşamak zorluydu, bilmiyorduk
neydi istenen sevgiden, anlamadık
eskitti bizi anlayamadıklarımız
atıldık eskiyen mutluluklar misali çöp tenekesine
yıkıntılardan çekip çıkaran bizi sokak çocuğu oldu
biliyordu
bir yaşantı düşerken bir başkası yükselirdi elbet
o kadar içten sevdik ki
minicik ayaklarına büyük geldik
ve hayat çıktı yuvarlanarak karşımıza
ve çocuk solaktı, bütün dışlanmışlar gibi
tepti savaşırcasına hayatı
ben fırladım
sen baktın arkamdan
tutunamadım...
2 benim de söyleyeceklerim var:
evet. benim de söyleceklerim var: bu çok güzel olmuş.
(:
teşekkür ederim (:
Yorum Gönder